Współpracownik Jana Pawła II, przyjaciel Franciszka

Uroczystości odbędą się 16 grudnia. Warto wcześniej poznać postać tego wrażliwego na drugiego człowieka, podkreślającego jak ważne są relacje międzyludzkie argentyńskiego kapłana.

…i stał się grudniowy cud!

W listopadzie papież Franciszek zatwierdził dekret o cudownym uzdrowieniu za wstawiennictwem Czcigodnego Sługi Bożego kard. Edoardo Francesco Pironio. Oznacza to jedno – zgodę papieża na jego beatyfikację. Cud miał miejsce w 2006 roku. Wtedy to półtoraroczny Juan Manuel otruł się proporiną. To bardzo drobny proszek używany najczęściej do wypełniania pęknięć oraz wszelkich zdobień. Dziecko trafiło – bliskie śmierci – do szpitala z zespołem ostrej niewydolności oddechowej. Tego samego dnia, 2 grudnia 2006 roku odbywał się „Marsz Nadziei”. Była to inicjatywa, której pomysłodawcą był kardynał Edoardo Francesco Pironio. Do rodziców chłopca trafiła książeczka z duchowym testamentem kardynała. Po jej przeczytaniu rodzice zaczęli prosić kardynała Pironio o wstawiennictwo. Niecałe dwa tygodnie później, 13 grudnia, chłopiec w dobrym stanie opuścił szpital.

Proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym rozpoczął się wcześniej, 23 czerwca 2006 roku w Rzymie. To tam kard. Pironio spędził swoje ostatnie 23 lata życia, to tam również zmarł. W kolejnym roku proces prowadził już Kościół w Argentynie. Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych ogłosiła w lutym 2022 roku dekret o heroiczności cnót kard. Pironio, a w tym roku, dokładnie 8 listopada – dekret o niewytłumaczalnym medycznie uzdrowieniu za wstawiennictwem tego kapłana.

Beatyfikacja odbędzie się 16 grudnia w sanktuarium maryjnym Argentyny w Lujan, niedaleko Buenos Aires. Uroczystości będzie przewodniczył hiszpański kardynał Fernando Vérgez Alzaga, przewodniczący Gubernatoratu Państwa Watykańskiego. Co ciekawe – był on przez 23 lata sekretarzem nowego błogosławionego. Mimo iż do beatyfikacji został ponad tydzień to Poczta Watykańska wydała już znaczek upamiętniający tę uroczystość. Można na nim zobaczyć kardynała Pironio na tle bazyliki w Lujan oraz napis: “Beato Eduardo Francisco Pironio” z datą beatyfikacji”.

Przyjaciel papieża Franciszka, współpracownik Jana Pawła II

Święcenia kapłańskie przyszły błogosławiony przyjął już w wieku 23 lat. Wiele lat nauczał na uniwersytetach i seminariach. Był między innymi rektorem Seminarium Duchownego, a także dziekanem wydziału teologicznego Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego. W 1964 został biskupem, kilka lat później – sekretarzem generalnym Rady Episkopatu Ameryki Łacińskiej i Karaibów. Papież Paweł VI włączył go w prace Kurii Rzymskiej. Natomiast na Konsystorzu 24 maja 1976 roku Paweł VI mianował go kardynałem diakonem, mianując go na urząd prefekta Kongregacji ds. Zakonów i Instytutów Świeckich. Kard. Pironio brał udział – jako ekspert – w pracach Soboru Watykańskiego II. Co ciekawe – na konklawe w 1978 roku był „papabile” – uchodził za jednego z kandydatów na nowego papieża.

W 1984 roku Jan Paweł II mianował go przewodniczącym Papieskiej Rady do spraw Świeckich. W internecie można przeczytać wspomnienia kardynała Pironio o papieskiej nominacji: „W tamtym momencie wydawało mi się, podobnie jak wielu, że zostałem zdegradowany do stanowiska drugiej kategorii. Zamiast tego odkryłem, że zostałem awansowany do stanu świeckiego. Świeccy w rzeczywistości stanowią większość ludu Bożego”. Argentyńczyk pełnił ten urząd aż do 1996 roku. Był organizatorem dwóch spotkań młodzieży w Rzymie w 1984 i 1985 roku, a także Światowych Dni Młodzieży: w Watykanie (1986), w Buenos Aires w Argentynie (1987), w Santiago de Compostela w Hiszpanii (1989), w Częstochowie (1991), w Denver w USA (1993) i w Manili na Filipinach (1995). Jan Paweł II włączył go do grona kardynałów – biskupów 1 lipca 1995 roku.

Krzyż, milczenie i modlitwa

Kardynał Edoardo Francesco Pironio ustąpił z urzędu 20 sierpnia 1996 roku. Powodem był i podeszły wiek i słaby stan zdrowia. Zmarł w Rzymie półtora roku później – 5 lutego 1998 roku, w wieku 78 lat. Natomiast pochowany został w bazylice Matki Bożej w Luján. Tej samej w której 55 lat wcześniej przyjął święcenia kapłańskie.

Urodził się 3 grudnia 1920 r. w argentyńskim Nueve de Julio w ubogiej rodzinie emigrantów z Włoch. Jego rodzice na początku małżeństwa nie mogli mieć dzieci. Doświadczyli jednak łaski rodzicielstwa. Przyszły błogosławiony urodził się jako ostatnie, dwudzieste drugie dziecko. To mama przekazała mu głęboką wiarę. Był cierpliwym, ale stanowczym duszpasterzem. Mocno zwracał uwagę na drugiego człowieka, pogłębiania z nim relacji i przyjaźni. W Watykanie słynął z niezwykłej pokory i niesienia pomocy ubogim. Sam żył prosto i ubogo.

Na emeryturze kardynał Pironio podkreślał, że jego życie zawiera się w trzech słowach: “krzyż, milczenie i modlitwa”. W ostatnich lata życia chorował. Ale jak pisał z nadzieją brał na siebie ciężar cierpienia ofiarowując go „za Kościół, kapłanów, życie konsekrowane, świeckich, papieża i odkupienie świata”.

Maryjny, uważny na drugiego człowieka

W Argentynie znany jest ze swojej żarliwej pobożności do Matki Bożej z Luján, patronki kraju, a także ze swojej charyzmy i otwartości na drugiego człowieka. Inicjator procesu beatyfikacyjnego wikariusz Rzymu kardynał Camillo Ruini podczas otwarcia procesu nazwał kardynała Pironio “mężem o głębokiej kulturze teologicznej i duchowej” i podkreślił jego wiarę “w owocność cierpienia i krzyża”.

Pogrzeb argentyńskiego kardynała odbył się w bazylice Św. Piotra. Podczas uroczystości, która miała miejsce 7 lutego 1998 roku, papież Jan Paweł II powiedział, że kard. Pironio nauczył się wiary “na kolanach swej matki, prostej nieuczonej niewiasty, która potrafiła wpoić swym dzieciom autentyczny ewangeliczny sens życia”.